Umukobwa! Umuhungu!

Week drie is alweer voorbij gevlogen!

Moe maar voldaan keerden we gisteren terug naar ons vertrouwde kloosterkamertje. Ons eerste stageblok, dat we door de opgelopen vertraging in drie weken in plaats van vier weken wouden afwerken, zat er op. De volgende vier weken zal er iets meer ruimte zijn voor ontspanning en kunnen we onze innerlijke mens weer in balans brengen. Door de drukke shiften hadden we deze week wel iets te vieren. Om af te studeren als vroedvrouw moet je op het einde van de opleiding onder andere veertig bevallingen zelfstandig uitgevoerd hebben, wat niet altijd makkelijk te bereiken is. Wij mogen dan ook met trots melden dat we de voorbije dinsdag beiden onze veertigste bevalling uitgevoerd hebben. Applausje voor onszelf! Ons Kinyarwanda verbetert ook elke dag een beetje. We stellen onszelf voor en vragen de naam van onze patiënten. Tijdens de bevalling gebruiken we ook enkel Kinyarwanda om de vrouw aan te moedigen omdat we echt niet willen dat ze zich op dit moment moet afvragen wat we allemaal aan het zeggen zijn. Als kers op de taart kunnen we het geslacht van de baby melden aan de mama en even later ook aan de rest van de familie die soms al vele uurtjes aan het wachten is buiten. Umukobwa (meisje) of umuhungu (jongen)!

Donderdag hadden we een dagje vrij en gingen we nieuwsgierig naar Kimironko Market om onze op maat gemaakte kleren te gaan halen. Ons geduld werd beloond met enkele prachtige kledingstukken (zie foto’s), weliswaar op z’n Afrikaans, want het ene was wat te kort het andere wat te breed, maar al bij al waren we content. Wij zijn geen moeilijke mensen…

De mensen die mij kennen weten het al. Vrijdag is voor mij niet alleen het begin van het weekend maar ook… Frietjesdaaaaaaag! We ontdekten eerder deze week een Belgische (!) frituur in onze straat en we moesten deze wel uitproberen op vrijdag. De frietjes werden goedgekeurd, maar de zwarte boulette (een verschrompeld gehaktballeke) en de witte kaaskroket kiezen we volgende keer toch niet meer.

Zaterdag was het ‘umuganda’, dit is de laatste zaterdag van de maand wanneer de winkels en restaurants gesloten zijn. ‘Umuganda’ is een dag waarop je samen komt, dingen in orde brengt en elkaar helpt, een mooi initiatief hier. We hadden onze voorzorgen genomen en droog brood met choco voorzien als avondmaaltijd na onze laatste stagedag van de week, maar kregen te horen van een sympathieke verkoper dat ‘umuganda’ enkel in de voormiddag is. Gelukkig maar, zo hadden we zaterdagavond toch een lekker (en noodzakelijk) diner.

Vandaag beslisten we, bij gebrek aan zwembadweer, om een bezoek te brengen aan de Genocide Memorial in Kigali. Alle bezoekers waren muisstil en de beelden en verhalen lieten een diepe indruk na op ons. We weten alweer wat meer over de geschiedenis van Rwanda en de rol van België hierin. Het is verbazingwekkend om te zien hoe Rwanda nu is na zo een ingrijpende gebeurtenis die nog maar een dikke twintig jaar geleden is… Bijna elke volwassene die we hier tegenkomen heeft geleden onder de genocide, soms zichtbaar door een litteken, maar meestal onzichtbaar. We vragen het ons vaak af en staan er vaak bij stil, maar we durven er tussen al het gelach en de vreugde niet naar vragen.

Ook al hebben we vandaag niet veel uitgestoken, we zijn weer doodmoe en verlangen naar ons bedje. Zou er hier iets in de Afrikaanse lucht hangen?

Kusjes

Rani (en Lotte)