Intare!

Dag trouwe lezers

Na een veel te kort weekend (van één dag) gingen we maandag met slaperige oogjes naar Muhima hospital. Deze keer niet om kindjes op de wereld te zetten maar om de training ‘Helping Babies Breathe’ te volgen samen met de medewerkers van het ziekenhuis. Friyana, Kim, Alice en Sarah, het medisch team uit Engeland dat hier nu al een maand aan het werk is, legden stap voor stap uit wat er moet gebeuren bij de opvang van een pasgeborene, wanneer de baby meteen weent, maar ook wanneer de baby niet weent en hulp nodig heeft bij het ademen. Omdat we de rest van onze stage willen samenwerken met de gezondheidswerkers hier aan een betere reanimatie van de pasgeborene, maar wij op school andere richtlijnen gekregen hebben vonden we onze deelname zeer noodzakelijk. Later deze week konden we de vroedvrouwen al wijzen op hun oude gewoontes die ze zullen moeten afleren. We deden dit met een glimlach en voorlopig met succes. Veranderen is heel moeilijk en gaat niet van de ene dag op de andere. Dat begrijpen we wel.

De ene stagedag was al wat leuker dan de andere en onze traankanaaltjes werden voor de eerste keer geprikkeld. Donderdagavond waren we dan ook erg gelukkig met het begin van ons eerste verlengd weekend. We vierden dit met een cocktail happy hour gevolgd door een avondje uit samen met enkele Vlaamse studenten geneeskunde die ook in het klooster verblijven en veel schoon volk van hier. We toonden onze beste danspasjes op de dansvloer (lees: droog stukske grond in open lucht) en er was veel belangstelling voor Rani haar Afrikaanse moves. Vier jaar met ‘de Kayembe’ werpt zijn vruchten dan toch af. De Rwandese single (daar gingen we toch van uit) mannen waren niet verlegen om hun beste openingszinnen op ons af te vuren. ‘I only want to dance with you’, ‘She’s ready for the night, ‘I can tell you’re hot’ en ‘You’re the bad sister’ kunnen we ten zeerste afraden aan onze mannelijke lezers in België. De stress van de voorbije week werd er volledig afgedanst en om het helemaal af te maken gingen we de volgende dag lekker decadent zwemmen en zonnen in hotel Mille Collines.

Met opgeladen batterijtjes stonden we zaterdagochtend om vier uur op om eindelijk op safari naar Akagera te vertrekken. Afrika zou Afrika niet zijn als dat allemaal van een leien dakje ging en vele telefoontjes en vier uur later konden we pas écht vertrekken. Onze opgelopen achterstand werd snel ingehaald want tijdens ons eerste ritje door het park zagen we giraffen, zebra’s, waterbokken, impala’s, topi’s, bavianen, nijlpaarden, wrattenzwijnen en een oude, eenzame buffel. We moesten verschillende keren ‘oeh’ en ‘ah’ en ‘oh, zo schattig’ roepen zoals ‘nen echten toerist’ dat doet. ’s Avonds werden we helemaal alleen (met z’n twee weliswaar) op een camping in het midden van het park gedropt. Vol goede moed probeerden we een vuur te maken, maar we moeten toegeven dat dat wegens de samenstelling van ons drieëntwintigste chromosomenpaar niet voor ons weggelegd is. Omringd door een elektrische omheining gingen we met een redelijk veiligheidsgevoel slapen. De volgende dag, vandaag dus, kregen we complimentjes van onze gids en onze chauffeur dat we de nacht zo koelbloedig doorstaan hadden. Ik was natuurlijk al lang volwassen (ahum), maar ik kan jullie met trots melden dat Rani dat nu ook geworden is. Als compensatie voor onze misselijkheid door het rijden over hobbelige wegen zagen we vandaag bovenop de dieren die we gisteren al gezien hadden een krokodil, vele olifanten in de verte (bij deze dankjewel aan de meme en dede van Rani voor de verrekijker) en… een leeuw (intare in ‘t Kinyarwanda) of beter gezegd meerdere leeuwen. We waren al zo lang op zoek en toen onze aandacht getrokken werd door een enkele giraffen in de verte zag ik twee leeuwen dichtbij staan. We waren er een beetje ondersteboven van en zelfs onze gids haalde snel zijn camera boven omdat de leeuwen zich hier niet snel laten zien. Another lucky day in Rwanda. Wat zijn we toch verwend…

Veel liefs

Lotte (en Rani)