Isange

Hallo allemaal

De voorbije maandag maakten we na een rustige nacht zonder al te veel mysterieuze geluiden kennis met het gezondheidscentrum waar we vier weken stage zullen lopen. Soeur Consolation gaf ons een uitgebreide rondleiding en we schudden iedereen die we tegenkwamen (verpleegsters, poetsvrouwen, administratief medewerkers, laboranten, patiënten en toevallige voorbijgangers) de hand op Rwandese wijze. De mensen waren meteen erg vriendelijk en gaven ons het gevoel dat we welkom waren (isange). Na al dat handjes schudden vonden we dat het tijd was om aan het werk te gaan, maar al snel kwam soeur Marie Goretti ons halen voor een (bijna verplichte) koffiepauze. Het tempo ligt hier een stuk lager dan in Muhima hospital. Dat werd ons meteen duidelijk en flexibel als we zijn zouden we ons hier ook aan aanpassen. Die middag werd er voldoende tijd gemaakt voor een uitgebreide warme maaltijd. Terwijl we vol bewondering toekeken hoe soeur Marie Goretti een ananas te lijf ging sneed ze in al haar enthousiasme in haar vinger. Ik besliste dat ze enkele hechtingen nodig had en Rani en ik waren opeens de ‘gardes de malade’ van deze noodlottige zuster. Haar medezuster hechtte de wonde terwijl Rani en ik haar handje vasthielden. Het was een hilarisch schouwspel van twee vrouwen met een goed gevoel voor humor. Dat belooft voor de volgende weken.

Later in de week hielpen we bij het vaccineren van heel wat kleine kinderen. De traantjes vloeiden rijkelijk en onze aanwezigheid maakte het alleen maar erger door onze atypische en blijkbaar schrikwekkende huidskleur. Ik hoop dat ze er geen al te grote trauma’s aan over zullen houden. Verder deden we prenatale consultaties en leerden we de hoorbuis van Pinard gebruiken om de harttonen van de baby te beluisteren. Dit eenvoudige houten voorwerp kost zo’n €15 terwijl het elektrische equivalent, een doptone, ongeveer €500 duurder is. Wanneer onze vroedkundige taken van de dag er op zaten gingen we ergens anders helpen, in de apotheek of de stock bijvoorbeeld. Onze aanwezigheid en ons hoge werktempo werden ten zeerste geapprecieerd en wij waren maar al te blij dat we iets omhanden hadden.

Aan onze verblijfplaats moeten we voorlopig nog even wennen. Wanneer de avond valt worden we aangevallen door honderden insecten, voornamelijk muggen, een schuif openen of een gordijn sluiten kan altijd gepaard gaan met de confrontatie met een gekko, spin of kakkerlak en ons wassen dat gebeurt met water dat een sterke roestgeur heeft. Gelukkig hebben we een uitstekende kok (met de prachtige naam Aimable) die twee keer per dag een heerlijk maal bereid voor ons. Ook de omgeving is hier bijzonder mooi en we worden vrolijk van het enthousiasme van de kinderen hier wanneer we hun huis voorbijwandelen. Het schelle ‘abazungu’ (blanken) en hun schaterlachjes zijn ongelooflijk schattig. Dat maakt alles goed.

Na een week zonder veel internet, maar gelukkig wel elektriciteit, (roest)water en lekker eten keerden we terug naar Kigali voor het weekend. Ons voornaamste doel was zo veel mogelijk medisch materiaal aankopen dat de mensen van het centrum gevraagd hadden. Met de rest van jullie zuurverdiende en met liefde gegeven geld kochten we nog een doptone (dat hele dure ding), gel noodzakelijk om de doptone te gebruiken, instrumentensets voor een bevalling, bloeddrukmeters, stethoscopen, hoorbuizen van Pinard, beveiligingsbrillen, chirurgische klompen, doeken voor de opvang van de baby, beddengoed enzovoort. En uiteraard moesten we hier een dagje aan het zwembad aan koppelen. De boog kan niet altijd gespannen staan. Hier leerden we een sympathieke Portugese Zuid-Afrikaan (of zou het een Zuid-Afrikaanse Portugees zijn?) die de voorbije week in de buurt van Muhima hospital aan het werk was kennen. Na uren praten stelden we voor om samen iets te gaan eten. Het werd een gezellige avond waar heel wat spectaculaire en minder spectaculaire verhalen uitgewisseld werden. Skydiven, bevallingen uitvoeren en kerstman spelen voor de kindjes waren enkele van de onderwerpen.

Straks wisselen we de vervuilde lucht in Kigali weer in voor de frisse lucht in Rukoma Sake. Ik zal er mijn smerige badkamer onder handen nemen met mijn pas aangekochte kuisproducten, een noodzakelijke stap in het aanpassingsproces aan mijn nieuwe verblijfplaats. Volgend weekend gaan we elders op zoek naar wat internet om het thuisfront op de hoogte te houden.

Tot dan!

Lotte (en Rani)