Twee umuzungu's in Kigali

Hallo allemaal

Twee weken na aankomst kunnen we toch wel zeggen dat we ons aangepast hebben aan het leven in Kigali. Onze maag en darmen reageren relatief goed op de Rwandese keuken, we zijn nog maar één keer verbrand geraakt, we hebben nog maar 30 muggenbeten (dat zijn er 30 voor mij en 0 voor Rani), we steken vlotjes over terwijl we brommertjes op ons af zien rijden en moeten maar af en toe eens gillen, we maken geen scène meer bij onze dagelijkse koude douche (hoewel het bij Rani soms niet veel scheelt), we bieden vlotjes af bij het nemen van een taxi en bij onze aankopen op de markt, we zijn het al helemaal gewoon dat de mensen ons hier Rotte en Lani noemen (de letters L en R durven ze al eens verwisselen) en we gaan flink naar de mis zoals alle Rwandezen. Ook op stage voelen we ons helemaal thuis, ondanks het feit dat we nog vaak onze wenkbrauwen fronsen en dat ongetwijfeld zullen blijven doen. Benieuwd hoe het ziekenhuis er eigenlijk uitziet? Na twee weken zijn we er eindelijk in geslaagd om een foto te nemen van een propere verloskamer om op onze blog te plaatsen. Er wordt hier uiteraard wel gepoetst, maar vooral terwijl er al een nieuwe patiënt op de verlostafel ligt. Geen ideaal fotomoment dus…

De voorbije week hadden we onze eerste nachtshiften.  In België duurt een nachtshift 9 uur en dit vinden we al behoorlijk afmattend. Hier duurt een nachtshift 14 uur, zowat gelijk aan een vroege en een late shift samen in België. Het resultaat was dat we op het einde van onze eerste nachtshift niet meer wisten wat er in het begin gebeurd was en bijna in slaap vielen tijdens het meten van de harttonen van de baby bij de vrouwen in arbeid. De vroedvrouwen die we ondertussen als echte heldinnen beschouwen durfden af en toe een dutje doen, maar wij wilden ons niet laten kennen en gingen tot het uiterste. Het resultaat van deze twee nachten was dan ook zeer vruchtbaar voor ons logboek, waar we onder andere ons aantal bevallingen in bijhouden, en voor onze hersentjes vol kennis; in totaal 13 bevallingen zelfstandig uitgevoerd en 4 bevallingen geassisteerd, waaronder een prachtige stuitbevalling. Voor de mensen die het in Keulen horen donderen; met de poep in plaats van met het hoofdje eerst. De baby leek er helemaal zelf uit te kruipen en wij stonden vol bewondering toe te kijken. Later deze week kwam een tweekoppig team uit Engeland aan om hier 6 maanden te werken aan de verbetering van de reanimatie van pasgeborenen. Net zoals ons werden zij er op hun eerste dag meteen ‘ingesmeten’. Na de reanimatie van een sterke prematuur beseften ze echt hoeveel werk er nog aan de winkel is. We zullen hier met plezier aan meewerken en een deel van het ingezamelde geld van onze snoepjesverkoop besteden aan de aankoop van materiaal hiervoor, maar daarover later meer…

Na al dat hard labeur en vele okselvijvers (van mezelf dan vooral) later waren we toe aan weekend en gingen we shoppen in Kimironko Market. We kochten souvenirtjes om onze lege valiezen te vullen (die waren namelijk voor de helft gevuld met babykleertjes en medisch materiaal) en kozen leuke Afrikaanse stofjes om kleren op maat te laten maken. Tussen al die schone Rwandese mensen vielen we met onze blanke huid en blonde ‘kopkes’ nogal op en mensen riepen de hele tijd ‘umuzungu’ naar ons, wat simpelweg ‘blanke’ betekent. Vreemd, want we weten dat natuurlijk zelf ook wel, maar ’t is hier blijkbaar de gewoonte.

Volgende week volgt de laatste drukke stageweek en daarna is de achterstand die we opgelopen hadden door onze visumproblemen ingehaald. Dan hebben we wat meer tijd om het land te verkennen, de natuur in te trekken en eens wat gezonde lucht in te ademen. Onze longen kijken er al naar uit.

Lieve groetjes van de umuzungu’s

Rotte (en Lani)