Noheli nziza!

Noheli nziza!

Onze laatste stageweek in Rukoma Sake ging maandag van start. We hadden al op vele diensten meegedraaid behalve op de befaamde ‘outreach’. Dit is het geven van informatie en vaccinaties buiten de muren van het gezondheidscentrum, zo proberen de zorgverleners iedereen in de verste uithoeken van Rwanda te bereiken. Normaal gezien vertrek je met de ambulance maar aangezien deze al drie dagen in de garage stond voor een reparatie moesten we ons leven alweer riskeren op de mototaxi. Een grappig beeld hoor; vier gezondheidswerkers met hun witte pakjes op de mototaxi en achterop een doos met vaccinaties en ander materiaal. Eenmaal op de locatie hoop je op mooi weer en dat kan wel eens tegenvallen. We waren nog maar net begonnen toen het water met bakken uit de lucht begon te vallen. Dit zorgde voor een gezellige bijeenkomst onder een klein afdakje voor een woning. Na een uur zagen we de zon terug schijnen en kwamen vele vrouwen met hun kindjes toch nog aan om hun vaccinatie te krijgen. ‘Outreach’ was een waar avontuur!

Woensdagochtend was het tijd om afscheid te nemen van de collega’s. Net als in Muhima hospital hadden we gezorgd voor snoepjes en een kaartje, met hetzelfde kinderlijke enthousiasme als in Muhima tot gevolg. Nadien werd er een kleine fotoshoot georganiseerd, eerst in groep en dan met elke medewerker individueel (en dat was niet enkel op vraag van ons). Neem maar eens een kijkje hier op de blog.

Na de laatste shift werden we verwacht bij de zusters voor het laatste avondmaal. De zusters zouden de zusters niet zijn moesten ze niets voorbereid hebben. Na gezellig nootjes eten en wat bijpraten, verdwenen twee zusters op mysterieuze wijze. Even later kwamen ze tevoorschijn met een grote trommel en een cadeau voor ons beiden. Ze begonnen te dansen en te zingen op het ritme van de trommel (foto!). Het was een fijne avond vol humor. Tenslotte nam ik ook afscheid van Gilbert de gekko. Aan zijn vluchtsnelheid te zien leek hij content met mijn vertrek.

Sinds donderdag zijn we terug in Kigali en hebben we nog wat genoten van het mooie weer. We keken vooral uit naar de maaltijden hier aangezien we de vorige weken vaak hetzelfde door ons strot hebben moeten duwen. We wilden zeker de vroedvrouwen van Muhima hospital nog eens een bezoekje brengen, maar we waren bang dat ze ons niet meer zouden kennen. Gelukkig werden we met open armen ontvangen. Wat zullen we hen missen!

Dat afscheid nemen deed ons nadenken over wat we allemaal gaan missen, maar ook wat we niet gaan missen. Speciaal voor jullie maakte we elk onze persoonlijke top 5 op.

Wat ik zal missen:

1.       Kindjes die ‘abazungu’ roepen
2.       Dankbaarheid en vriendelijkheid van de mensen
3.       Onafhankelijke positie van de vroedvrouw
4.       Kansen die je krijgt als student
5.       Aangename temperaturen

Wat ik niet zal missen:

1.       Boontjes
2.       Vroeg opstaan
3.       Insecten
4.       Slechte tandhygiëne (van de lokale bevolking)
5.       Koude douches

Wat Lotte zal missen:

1.       De hartelijkheid van de lokale bevolking (en dan vooral die van de kindjes)
2.       De zomer die 6 maanden duurde
3.       Mezelf kunnen zijn op stage
4.       Veel borstvoedende mama’s in het straatbeeld
5.       Het ‘teletubbiegedrag’ van Aimable, de kok van bij de zusters

Wat Lotte niet zal missen:

1.       Vuile WC’s overal (zelfs op stage)
2.       Wassen zonder wasmachine
3.       Muggenbeten, muggenbeten, muggenbeten (door de zomer die 6 maanden duurde)
4.       Zwarte wolken uitlaatgas
5.       Het ochtendhumeur van Rani

Noheli nziza! Zalig kerstfeest! Kerstavond werd gevierd met nog een laatste tête-à-tête in ons favoriete restaurant Heaven voorafgegaan door een twee uur durende ‘Kerst-mis’. Zes gangen later gingen we met een opgeblazen gevoel onze laatste nacht tegemoet. Kerstmis zullen we vieren op het vliegtuig. Wij hopen op sfeervolle kerstversiering en ik vooral op ijstaart die even goed smaakt als bij ons thuis, al zal dat bij dromen blijven. Wij staan te popelen om iedereen terug te zien en gewoon weer in ons eigen bedje te kunnen slapen. Het was een prachtig avontuur om nooit meer te vergeten! Men heeft ons al gewaarschuwd voor het zogenaamde ‘Rwanda-virus’. Het geeft je de onweerstaanbare drang om terug te keren naar Rwanda. Wordt vervolgd…

Rwanda, tot weerziens!
Familie en vrienden, tot binnenkort!

Dikke kus
Rani (en Lotte)