Icumi, icyenda, umunani,…

Tien, negen, acht,…

We zijn swingpaleisgewijs beginnen aftellen naar het einde van ons avontuur. We missen onze familie en vrienden (en zij ons gelukkig ook), maar we genieten uiteraard nog met volle teugen van onze tijd hier.

Deze week deden we naast prenatale consultaties en vaccinaties misschien wel onze laatste bevalling in Rwanda samen. Toen we onze patiënte probeerden te motiveren om een andere positie aan te nemen tijdens de arbeid kregen we hulp van de trotse oma in spe die spontaan een goede positie demonstreerde op de grond. Toen ik al lachend zei tegen Rani dat de vrouw waarschijnlijk al tien keer bevallen was bleek dit ook daadwerkelijk zo te zijn. Alle bewondering en respect voor deze ervaringsdeskundige in de arbeidskamer. Naast al het vroedkundige werk gingen we ook een dagje naar het laboratorium. We zagen er malaria, tuberculose en verschillende wormen onder de microscoop en hopen van harte dat we dergelijke ziektes niet als souvenir mee naar huis zullen nemen.

Dit weekend bleven we eens bij de zusters en dat vond ik eerlijk gezegd niet erg, na een vreselijke busrit van Kigali naar Rukoma Sake vorig weekend. We zaten op een bepaald moment met 22 in een busje voor 15 mensen. Mijn benen werden gevoelloos door de druk op mijn zenuwen, er zat een vieze man de hele tijd met zijn arm rond mij en er werden hevige discussies gevoerd waardoor ik speeksel vermengd met smoutebollen op mijn arm kreeg. Gisteren gingen we met sœur Marie Goretti naar een ander gezondheidscentrum, in Jarama, waar onze stagebegeleider Hilde twee jaar gewoond en gewerkt heeft. Hiervoor waagden we voor de laatste keer ons leven op de mototaxi en we konden genieten van een prachtig uitzicht en vele hartelijke begroetingen van mensen langs de kant van de weg. ’s Avonds gingen we samen met Aimable in de keuken aan de slag. We hebben onze handen en voeten gebruikt om hem duidelijk te maken wat we nodig hadden (er werden onder andere koeien, koeienmelkers en mixers uitgebeeld) en toverden uiteindelijk een soort van spaghetti op tafel voor alle zusters. Wat hebben we genoten van elkaars gezelschap tijdens het consumeren van deze heerlijke maaltijd (na drie weken afwisselend bruine bonen, boontjes en erwtjes waren we eens toe aan iets anders). De zusters waren vol bewondering toen we hen foto’s van onze ouders toonden. Vooral mijn vader viel enorm in de smaak. “Il est vraiment beau!” bleven ze herhalen. Ongelooflijk om dit uit hun mond te horen. We werden ook gevraagd om zelf zuster te worden, maar hebben vriendelijk geweigerd. Hierop volgde natuurlijk de vraag of we al verloofd waren. Om het niet te ingewikkeld te maken zeiden we dan maar dat we ‘op een manier wel verloofd waren, maar dat het nog niet officieel was’. Sorry Jona en Jonathan, bij deze weten jullie dat dan ook.

Het was een hele opluchting dat ik de zusters eindelijk op de hoogte kon brengen over het bestaan van mijn allerliefste in België. Uit respect voor hen doen we enorm ons best om zo katholiek mogelijk over te komen. Zo blijven we erg algemeen over onderwerpen zoals anticonceptie in België en vertel ik dat ik katholiek opgevoed ben wanneer er naar mijn geloofsovertuiging gevraagd wordt (en dat is niets dan de waarheid). De reacties van andere Rwandezen op mijn ongelovig zijn waren al zeer uitgesproken, dus het lijkt me beter om dit hier niet te vertellen. Gelukkig heb ik een goede kennis van de bijbel, is mijn tweede naam Maria (danku, mama en papa) en kan men het niet verstaan wanneer we tijdens het gebed de mist in gaan. Ik ontdekte dat ik het ‘Onze Vader’ niet meer onder de knie heb en het zelf verzonnen gebed van Rani is ook al niet veel beter; “Lieve heer, euh, danku voor dit maal en, euh, dat we hier allemaal samen zijn. Amen.” Vandaag gingen we als afsluiter van dit katholieke weekend naar de mis en klapten we enthousiast mee met het gezang van een kinderkoor.

Nog drie stagedagen te gaan en dan volgt ook hier het grote afscheid. Ook al willen we ons niet bekeren, we zullen de mensen hier missen, maar zoals ze zelf altijd zeggen: “Nous serons ensemble sur WhatsApp.”

Veel liefs

Lotte (en Rani)