Sunika, sunika cyane!

Onze eerste stageweek zit er al op! Gisterenavond kropen we moe maar voldaan in ons bedje klaar om uit te slapen.

De eerste stagedag werden we ontvangen door de ‘nursing director’ van het ziekenhuis, er volgde een uitgebreide introductie en we werden naar het verloskwartier begeleid, de plaats waar het allemaal zou gebeuren. Eenmaal daar aangekomen werden al onze zintuigen onmiddellijk voor een uitdaging geplaatst, letterlijk dan. Onze neus, ogen en oren werden overdonderd en tijdens de middagpauze vroegen we ons af: ‘Waar zijn we in godsnaam aan begonnen?’. Het contrast met een verloskwartier in België is heel groot en ook al hadden we beiden wel een beeld geschetst door alle verhalen, de realiteit kwam er in de verste verte niet mee overeen. Daarnaast werd Lotte meteen geconfronteerd met de geboorte van een niet-levensvatbaar kindje, wat een diepe indruk naliet... Die avond zijn we moe en toch wel wat angstig voor de volgende dag in ons bedje gekropen.

Tijd voor goed nieuws! De volgende dag bleek die angst helemaal niet nodig te zijn. Tijdens de middagpauze waren we beiden gerustgesteld en vonden we het al een stuk prettiger. De context veranderde niet, maar we pasten ons aan, dat moest wel aangezien we hier zeven weken stage zouden lopen.

Het contact met de vroedvrouwen verbetert elke dag, we switchen nu zelf van het Engels naar het Frans naar het Kinyarwanda, wat iedereen hier doet. Ook kwamen er verschillende dokter-studenten een weekje meedraaien op het verloskwartier. Zij waren heel vriendelijk en stelden veel vragen over de arbeid en bevalling waardoor we snel een goede band hadden en er boeiende conversaties volgden. Lotte en ik deden elke dag minstens één bevalling waarbij we vlot het woord ‘sunika’ gebruikten, hetgeen ‘duwen’ wil zeggen. We zagen al heel wat reanimaties van pasgeborenen (wat volgens ons niet volgens de richtlijnen gebeurt) en konden al vele moeders steunen tijdens de arbeid. We leren hier heel zelfstandig werken en hebben veel aan elkaar. Ook de muggen in Muhima hospital en omgeving vinden Lotte echt een toffe griet!

Na onze shiften deden we steeds onze inkopen en gingen eten in restaurantjes. Aangezien we beide geen warme melkdrinkers zijn, maar dit wel het beste is om in te nemen met onze malariapillen, gingen we op zoek naar cacao. Spijtig maar helaas geen cacao dus hebben we maar chocoladesaus meegenomen om zo, creatief als we zijn, onze eigen warme chocomelk te maken. Vandaag hebben we ook onze eerste handwas gedaan. Ja, mama en papa, ik heb mijn kleren goed gewassen, alé toch geprobeerd want die vlekken op onze stagepakjes zijn hardnekkig. Alleen bij het uitwringen moest Lotte me toch wel even helpen.

Elke ochtend staan we op met het zonnetje en tegen de namiddag is er soms eens een goed onweer… De lichten in het ziekenhuis lieten het telkens afweten bij een donderslag waardoor we ons echt in Afrika voelden! Op straat worden we steeds hartelijk begroet door de vele kindjes die naar en van hun school stappen (foto!) en hun beste Engels bovenhalen. We hebben nog niet veel van het land gezien maar we vinden het nu al prachtig. Het land van de duizend heuvels is niet overroepen, het is de realiteit.

Heel veel groetjes uit Rwanda

Rani

PS: Indien je een kaartje wil sturen, wij verblijven de komende 6 weken in Home Saint Bernard, KN 4 Ave B.P. 540, Kigali (Rwanda natuurlijk).