De grote reis

Muraho
Hallo

Vrijdag 6 oktober was het eindelijk zover. Rani en ik vertrokken met een week vertraging naar Kigali, de hoofdstad van Rwanda. ‘Waarom met een week vertraging?’ zal u nu denken. Drie dagen voor ons oorspronkelijke vertrek kregen we het bericht dat ons visum niet op tijd klaar zou zijn. Ons vertrek werd meteen met een week uitgesteld. ‘Waarom hebben jullie dat visum niet wat vroeger aangevraagd?’ zal u misschien denken. Dat hadden we natuurlijk gedaan, maar we hebben al die tijd gewacht op een officiële uitnodigingsbrief uit Rwanda. Hiervoor moest er een overeenkomst opgesteld worden tussen onze school en de stageplaats in Rwanda, waar onze leerkracht Hilde De Grave al sinds april mee bezig was, maar wat dus niet zo vlot verliep. Het leek wel alsof het universum ons wou tegenhouden om naar hier te komen. Rani maakte namelijk een spectaculaire val met de fiets (in ’t midden van de Korenmarkt dan nog wel) en ik moest langs de dokter passeren met een pijnlijke knie na een bijna-val met de fiets. En toen we eindelijk dachten dat ons visum de dag voor vertrek klaar zou zijn kregen we het bericht dat we toch nog een ander document nodig hadden. Gelukkig was dit probleem snel opgelost en hebben we er maar één nacht onze slaap voor moeten laten, bij wijze van spreken natuurlijk, want tijdens dit pre-avontuur zijn we allebei verrassend rustig gebleven en hebben we ons van onze flexibelste kant laten zien.

Na uitgebreid afscheid te nemen van onze familie en vrienden – we hadden immers een week extra en hebben van sommige mensen zelfs twee keer ‘officieel’ afscheid moeten nemen –  was het tijd voor het echte avontuur. Na vier keer opstijgen en landen kwamen we een beetje misselijk maar blij aan in het land van duizend heuvels. We werden hartelijk ontvangen door sœur Françoise, een zuster in het klooster waar we de eerste twee maanden van onze stage zullen verblijven.  Na het uitpakken van onze valiezen en het decoreren van onze kamer met foto’s en afscheidskaartjes trokken we ‘s avonds de stad in waar het verrassend rustig was. Na een deugddoende en zeer noodzakelijke nachtrust konden we de stad verkennen bij daglicht. We stapten eens naar Muhima hospital, onze stageplaats voor de komende twee maanden, en kunnen nu al zeggen dat we met gespierde kuiten en een goede conditie zullen terugkeren naar België. De heuvels zijn hier steil, de temperaturen hoog en de mensen lief. Ik had zelfs al mijn eerste gesprek(je) in het Kinyarwanda, of dat dacht ik toch…

Morgen is het onze eerste stagedag en we zijn heel nieuwsgierig naar alles wat er ons nog te wachten te staat. We houden jullie zeker op de hoogte. Benieuwd naar hoe onze verblijfplaats en de stad er uit zien? Neem dan eens een kijkje bij de foto’s.

Murabeho!
Tot ziens!

Lotte (onder het toeziend oog van Rani die mijn bed tot onze gemeenschappelijke zetel gebombardeerd heeft)