Afscheid nemen van België in Afrikaanse sferen

Lieve familie en vrienden

Hoewel we een kleine 200 dagen geleden stiekem al beginnen aftellen waren naar ons grote avontuur kunnen we nu écht zeggen dat het aftellen begonnen is. Nog acht keer slapen en we vertrekken voor drie maanden naar Rwanda. Omdat jullie (bijna) allemaal houden van feestjes en wij daar zelf ook niet vies van zijn beslisten we al vrij snel dat we een fameus afscheidsfeest zouden geven. De voorbije zaterdag was het dan eindelijk zover. Onze beide families werden volledig gemobiliseerd om heen en weer te rijden met de auto, bakken vol materiaal te versleuren, eten te bereiden, fototoestellen klaar te zetten, kindjes mooi te maken enzovoort. Ook bij aanvang van het feest met Afrikaanse tonen op de achtergrond kon niemand blijven stilzitten. Zelfs mijn immer rustige vader die zijn avonden het liefst doorbrengt in de zetel liet zich van zijn beste kant zien en werd uit vrije wil een taak(je) toebedeeld.

De drank vloeide bescheiden, zo hebben we achteraf gemerkt, de hapjes werden vlot naar binnen gespeeld en de kleine dansvloer werd gesierd door veel vrouwelijk en mannelijk schoon. Het paradepaardje van de avond was de photo booth in safaristijl die Rani ontworpen had na wekenlang diep nadenken en zweten. Het was geniaal en prachtig. Alleen maar lof voor haar, maar ook voor haar bevallige zus Darline die haar taak als DJ combineerde met die van fotograaf bij deze geweldige photo booth. Jullie kunnen enkele van deze schone foto's bekijken op deze blog.

Wanneer het al lang donker geworden was en sommigen hun honger nog niet gestild was had de familie Kayembe (a.k.a. de schoonfamilie van Rani) dan eindelijk de weg gevonden van het verre Herdersem naar Moorsel. De bakbananen van zijn oma mochten niet ontbreken op dit feest. Man, wat heeft dat gesmaakt.

De avond vloog voorbij en in no time was onze rommel opgeruimd. Rani en ik moesten de volgende dag constateren dat we 'met ons gat in de boter gevallen zijn' met zo'n gezin. De aanwezigen onder jullie hebben mij misschien horen zeggen dat de families Saeys en Van den Bossche een geoliede machine waren. Wat een teamwork! Hopelijk zegt dat al iets over de samenwerking met Rani in Rwanda. Ik ben er alleszins gerust in...

Groetjes

Lotte