Muhima hospital

Verrassing voor alle mensen die elke zondagochtend goedgehumeurd opstaan omdat ons nieuw blogverhaal die avond online zal verschijnen, want dit is er eentje extra! Na 7 weken stage in Muhima hospital vond ik dat het dringend tijd werd om jullie wat meer te vertellen over de werking van het ziekenhuis. Of dit echt amusant leesvoer is dat valt nog af te wachten…

Muhima hospital staat vooral bekend om de vele bevallingen die er jaarlijks gebeuren (naar schatting zo’n 9000), maar eigenlijk kan je er terecht voor elk probleem. Bij aankomst tref je een lange wachtrij aan, voor spoedgevallen, pediatrische patiënten en nog zoveel meer. Een minder lange rij is voor alle gynaecologische patiënten. De meesten onder hen worden uiteindelijk verwacht in onze geliefde ‘labour ward’. De zwangere vrouwen gaan eerst langs op ‘admission’. Indien ze in arbeid zijn, maar de kaap van 4 cm ontsluiting nog niet bereikt hebben en er verder geen bijzonderheden zijn, wachten ze geduldig af. En omdat het in de verloskunde allemaal wat sneller dan verwacht kan gaan bevalt er soms ook eens eentje op ‘admission’. Een ander deel van deze patiënten meldt zich jammer genoeg aan voor een miskraam en gaat naar de ‘abortion room’.

Wanneer alles wel zoals gepland verloopt kan de patiënt bevallen in de ‘delivery room’ of ergens op weg daarnaartoe. Medicatie, eten, drinken en kledij brengt de ‘garde de malade’, een familielid dat vaak trouw op post blijft en wacht tot er eindelijk iets moet gehaald of gebracht worden. Na de bevalling wordt de mama met haar kersverse baby nog even geobserveerd in de ‘postpartum room’ en vervolgens blijft ze nog zo’n 24 uur gehospitaliseerd in een ander deel van het ziekenhuis. Andere hospitalisaties zijn patiënten die een keizersnede gehad hebben, die complicaties hebben tijdens de zwangerschap of na de bevalling en moeders die in de buurt moeten blijven omdat hun baby nog op de dienst neonatologie verblijft. Ook dan rekent de patiënt volledig op haar ‘garde de malade’.

Dit ziekenhuis waar er soms aan de lopende band baby’s geboren worden wordt draaiende gehouden door 53 vroedvrouwen, 62 verpleegkundigen, een heleboel dokters, laboranten, mensen die logistieke ondersteuning bieden en alle anderen die ik nu even vergeet. Verrassend genoeg werken hier maar 2 gynaecologen (die we nog nooit gezien hebben) en 4 pediaters. Dit verklaart waarom we al eens onze wenkbrauwen fronsen als een dokter nog nooit gehoord heeft van een posterior ligging (een sterrenkijker in de volksmond), een veel voorkomend probleem tijdens de arbeid. Aan toekomstige dokters is er geen tekort aangezien er meestal zo’n 40 studenten rondlopen in Muhima hospital, wat soms resulteert in veel te veel toeschouwers tijdens een bevalling. Ik hoop alleszins dat zij later wel zullen weten wat een posterior ligging is, omdat wij het hen zo goed uitgelegd hebben.

Omdat jullie voor ons vertrek zo enthousiast snoepjes gekocht hebben of zomaar geld gegeven hebben voor het goede doel en we hiermee zo’n €2700 (!) verzameld hebben moeten we jullie natuurlijk nog even inlichten over wat we tot nu toe allemaal al gedaan hebben met dat geld. De ‘nursing director’ van het ziekenhuis liet op voorhand weten dat er nood was aan een doppler (een duur toestelletje om de harttonen van de foetus te meten), bloeddrukmeters, chirurgische klompen en beschermingsbrillen. Deze spullen werden samen met de verzamelde babykleertjes afgegeven tijdens onze eerste week. Dit materiaal begint zijn weg eindelijk te vinden naar de verloskamer en ik probeer hier wat druk achter te zetten. Mensen opjagen is namelijk een van mijn specialiteiten (oeps). Verder werden er ook heel wat praktische zaken aangekocht om de kwaliteit van de zorg hier te verbeteren; gordijnen om tussen de bedden van de patiënten te hangen en meer privacy te bieden, doosjes om medicatie te ordenen en een microgolfoven om het eten van de vroedvrouwen (en hopelijk ook van de patiënten) in op te warmen. Wij zullen onze opvolgers die in januari naar Rwanda komen de opdracht geven om er streng op toe te zien dat het materiaal gekocht van jullie met liefde gegeven centjes daadwerkelijk gebruikt wordt. We moeten toegeven dat we ons zelf ook iets anders voorgesteld hadden bij ‘medisch materiaal’, maar zomaar iets kopen waar er eigenlijk geen vraag naar is heeft ook weinig zin.

Ondanks onze bedenkingen en soms ook wel frustraties moet ik benadrukken dat we veel bewondering hebben voor de manier van werken hier. De fysiologie van de arbeid en de bevalling wordt veel meer gerespecteerd, de communicatie tussen artsen en vroedvrouwen verloopt vlotter en studenten krijgen hier echt de kans om te leren en zelfstandig te worden. We gaan enorm moeten wennen aan het verloskwartier in België en ik denk dat het nooit meer hetzelfde zal zijn voor mij. Muhima zal altijd in mijn gedachten zijn.

Veel liefs

Lotte, soon-to-be midwife

PS: Zondag brengt Rani normaal gezien verslag uit van onze laatste week in Muhima. Omdat we dan al in onze volgende verblijfplaats zijn en moeten afwachten hoe goed het internet daar zal zijn kunnen we niets beloven.